UNTITLED

Isang araw nga, naglalakad ako sa corridor ng aming college at akmang may tumawag sa aking cellphone.

“Hello JC”

Hindi ko maaninag ang boses sa kabilang telepono pero alam kong lalaki ito dahil narin sa baba ng boses kaya nama’y nagtanong ako.

“Yes, Who’s this po?”

Natagalan bago sumagot.

“its Alfred. Don’t you remember?”

Napatigil ako sa paglalakad at nag-isip-isip. Ngunit di ko pa rin matandaan kun sino siya.

“Ahm… Kelan tayo nagkakilala? Sorry ha, short term memory” Sabi ko.

“Ahh.. di mo ako natatandaan? Okey lang.”

“Ako nga yung naka usap mo nung nasa resort tayo sa Laguna. Sabi mo nga eh sandali ka lang doon dahil babalik ka rin ng Samar…” Dugtong pa niya.

“Ahh.. sorry!! I’m not good with names eh. Hahaha”

“But I remember you now. Ikaw yung di umiimik sa gilid…” Sabi ko.

“Yeah. But you saved me. Ikaw yung unang nag approach… Thank you!”

At biglang namula ang aking pisngi.

“Wala yun!”

Ang daming laman ng utak ko ngunit yun lang ang nasabi ko.

 At naging tahimik ako pati narin sa kabilang linya. Naririnig ko ang hininga niya na parang naghihintay ng 

tamang tyempo.

At biglang sabay kaming nag sabi ng “Ahmmm....”

Natawa lang ako.

“May sasabihin ka ba?” Sabi ko. “Meron sana, kaso nahihiya ako.”

Kinabahan ako ngunit ibang klaseng kaba.

“Sus, nahiya ka pa. Anu yun? Sige na. Sabihin mo na..”

“Eh kasi... kasi...” nauutal niyang sabi.

Hindi naman ako umimik.

“Eh kasi, parang may crush ako dun sa mga kasama natin nung nasa resort tayo.”

At biglang nagpanic ang utak ko. Nabalisa ako kahit may mga taong palakad-lakad sa corridor na nilalampasan na ako. Huminga akong malalim.

“ Ah. Sino dun?”

“Basta, secret muna. Hehehe”

“Si Erika?, Joan? O si May?”

Tumawa lang siya at tumawa nalang rin ako. Parang plastic nga at pilit ang pagkakatawa ko doon. Pinagtinginan ako ng tao. Akala siguro nila na nababaliw na ako ngunit patuloy pa rin ako sa pakikipag-usap.

“Hingi ka ng number no?” Sabi ko.

“Kay Ate Angel ka kaya humingi. Sure ako may number siya ng mga yun.” Dagdag ko pa.

“Sus, change topic na nga lang. “

“Toinks! Bakit? Ayaw mo na kinakantyawan ka?” tanong ko sa kanya at tumawa ako.

“Hindi ah. Hindi naman yun importante. Di naman nila ako papansinin.”

“Asus! Nagdrama ba naman? Oh siya. Tawag ka nalang mamaya okey? I have a class na eh. I have to go!”

“Okey.” Ang sagot niya.

“Ingat!!”

“Ikaw din...”

At biglang *tot tot tot...

At nagmadali na ako papunta sa classroom ko.

Hindi magka-mayaw sa ingay ang loob ng classroom. Siguro nga dahil matagal na kaming magkaka-klase dahil nasa block sectioning kami kaya pare-pareho class code namin.

Umupo ako sa may bandang huli ng room. Inilapag ko ang bag ko sa upuan at umupo. Inagmamasdan ko ang aking mga kaklase.

“ang bilis nga naman ng panahon... 5th year na pala kami. Kala ko di kami aabot sa puntong ito. Katapos ng taong ito, ga-gradweyt na kami, kaunting push nalang” Sabi ko sa utak ko.

Maingay pa rin ang klase. Wala pa rin ang prof namin at may kanya-kanya pa rin silang business.

Tumaggal na ng mahigit sa labinlimang minuto. Ang iba nagsisi-alisan na kaya kinuha ko ang bag ko at umalis.

Nasa bahay na ako ng magtext ka. Sabi mo tatawag ka mamaya.

Nabigla ako. Anu kayang kailangan ng mokong ito sa akin. Aminin ko, pumasok sa utak ko na bet niya ako. 

Napangiti ako ngunit binura ko iyon sa aking isipan. Ganun naman sila. “Jhon Michael” daw.

“an-Jhon kung Michaelangan..”

Kaya di na ako umasa. Tumawag man o wala, wala na akong paki-alam. #bitterAmpy